Varlığın özü Aşktır!…..

Varlığın  özü  Aşktır!…..

  Ruhlarımız kainatta varolan herşey gibi  Mutlak Varlık olan Allah tan çıkıp  en sonunda yine  O na varır.   Allah (cc)  bilgisiyle zuhur edince önce bir Nur  yarattı ve ona  “Muhammed ol!” dedi.  Bu yaratıln ilk akıl idi ve yaratılan herşeyin özünü teşkil etti.  Nur  bu hitap karşısında aşk ile terleyip  “Allah tan  başka  ilah yoktur”  diye gerçek Sevgili yi ululadı.   Bütün güzelliklerin kaynağı ve Mutlak güzel olan  Sevgili bu güzel söze  “Muhammed O nun elçisidir”  iltifatında bulundu…  Sonra  ruhlarımız yaratıldı ve bir araya toplanıp soruldu:  “Elestü bi-Rabbi-küm?”  (Ben sizin Rabbiniz değil miyim?)  Ruhlar hep bir ağızdan  “Kalu bela”  (Evet sen bizim Rabbimizsin) dediler.  Ruhlarımız  böylece söz verince O güzellik karşısında sarhoş olup  aşka daldılar….

              Sonra o nurdan Allah ın tecellisi olarak galaksiler ve  kainat  yaratıldı,  dokuz kat gök ve içindeki gezegenler ile yıldızlar hep bir dönüş  ile varoldular…

             Sonra  Allah  evrenin içini dört ana öge ile süsledi.  Bunlar  toprak,  hava, su ve  ateştir.  bu dört anadan üç çocuk doğdu.  Ağaç ve sebze gibi bitkiler,  mineral ve maden gibi cansızlar ve hareket yeteneği verilmiş  hayvanlar…  Hayvanların  yalnızca bir bölümüne akıl verildi ve onlara insan denildi.  İşte Ana rahmine düşen her insanda dokuz kat gökten süzülüp gelen bu ögeler mevcuttur…

               Varlık aleminin yer aldığı  milyarlarca  galaksiler içindeki milyarlarca yıldızdan  biri olarak bu küçücük  dünyamızda mülyarlarca zamanların,  milyarlarca insanlarından herbiri toprak, hava, su ve ateşin yardımıyla oluşturduğumuz  bitkisel, hayvansal veya madensel gıdalardan beslenip bir Anne ile Babanın  bellerinden  cenin olarak  şekil bulur..  Bu bizim,  Allah tan  koparak  kademe kademe beşeriyete bürünmemizdir  ve cenin  üç aylık olunca  Ezel bezminde ki  güzellik ile kendilerinden geçmiş olan ruhlarımız  uyandırılarak  sevgililerine kavuşmak ve o gün  Rab Teala ya verdikleri sözlerinde  durup durmadıkları sınanmak üzere  bedene üflenir…    İnsanın  Allah tan  en uzak  olduğu an işte bu doğum anıdır.  Kur an ifadesiyle  “Yaratılmışların en şereflisi olan insanın en aşağı derece de bulunduğu dönemdir”   Ergenlik  çağına gelen  her insanın bu uzak mesafeyi yeniden ve yine  kademe  kademe tersine doğru tırmanması için her sufi öğretisi ayrı bir mistik düşünce geliştirmiş,  değişik yollar bulmaya çalışmıştır.  Peygamberlerden  Filozoflara,  Budizmden  Tasavvufa varasıya kadar,  Batlamyus un da,  Aristo nun da, Guathama Budha nın da,  Geylani ile  Mevlana mızın da  aradığı hep işte o  yegane  Sevgilidir…..

                     Bunun  ilk aşaması  nefsi öldürmektir.  Çünkü  Sevgiliye  aşk ile gönül ile ulaşılır.  nefis ise aklı ve dünyayı  ister..  Aklı terk etmedikten sonra gönül yolculuğu nasıl olası değilse,  nefsi  öldürmeden de ruhun arınması ve yücelmesi olası değildir..   Ölmek gerekir ki hayat bulalım,  nefsi  öldürelim ki Sevgili de yaşayalım ve bunun  içinde Sevgili den  uzaklaştıran  her şeyi terk edelim.  Yıllar  geçer….   Aşk ile mest  olmayınca bu yol yürünmez.

                   Aşk ile mest ol da sonra ister  Hallac gibi  “Enel Hakk!”  diye haykır,  ister  Nesimi  gibi  “Cübbemin altında  Allah tan  başkası yoktur!” de  farketmez….

                     İskender  Pala (Babil de ölüm, İstanbul da aşk)

Reklamlar