özgürüm çünkü Allah’ın esiriyim……..

Bu loş, bu kirli ve karanlık, bu dar duvarlar nasıl tutarlar beni?
Onları kendi çevreme ben ördüm. Onlarla ben kuşattım kendimi.
O duvarların tuğlalarını ben pişirdim, şehvet ateşlerinde.

Arzu ve isteklerin hamurundan yoğurdum onları hırsla. Ne hayâl cilaları vurdum yüzlerine. Ördüğüm duvarları nefis boyalarla rengârenk donattım.
Onlara süs olsun diye ruhumu kanattım.

Ruhun ağıtlarını, nefsin dilinde dünya şarkıları hâlinde söyleyip durdum, şeytanın ağustos böceği gibi.

Dünya zevklerinin temmuz sıcağında çatlarcasına nefsin sazıyla şeytanın türkülerini okuyup durdum, cırcır böcekleri gibi.
Dünyayı ebedi zannettim, kendimi ölümsüz vehmettim.

İnsanı, el, ayak, göz, kulak gibi organlarının toplamından ibaret sandım.

İçimdeki ebedilik bestesini diline her dolayışında susturdum o zavallı kalbimi. Ona hiç kulak vermedim. Şeytan bırakmadı. Siren sesleri gibi kendine çekti dünya beni.

Bu loş, bu kirli ve karanlık, bu dar duvarlar tutamazlar beni.

O, simdi bir ana rahmidir bana, yeni bir doğuşa hazırlamakta beni. Şehir denilen asıl o büyük mahpushanelerin çılgın bağlarından ve sürükleyişinden kurtuldum. O modern tapınakların kulluğundan çıktım artık. Ah o ne korkunç tapınış…

Bütün şehirler kocaman birer tapınak.

Sokaklar ve caddeler koridorları. Bütün vitrinleri birer mihrab ve sunak taslarıdır.

Bunların önünde putlar için hergün nice canlar, nice umutlar, nice istekler ve hayâller kurban edilirler, görünmez kılıçlarla. Kan seli, ruhun şahdamarından boşanan kanların sel yatağı, bütün caddeler ve sokaklar. Şeytan banyo yapar içinde, pikniktedir kıyısında.

Ah zavallı kurbanlar, zavallı eşya kulları…

En çılgın tapınak yuvalarını mı soruyorsun? Stadlar, diskolar, kulübler, sinemalar ve daha neler neler… Ey sefil mahlûk, kirli ruh, korkunç iştiha, kirli nazar, sen o kirli çalkantıdan bu çukura düştün. Arada bir için ürperir, bu çılgın şehir bir tufana gebedir, derdin ya, ya senin içindeki şehir?… O ruh ülkesi, Kalb Şehri…

Bende bir inkilâb mı yoksa?
Evet, ben bu duvarların mahkumu değilim. Ben kendime mahkumum. Kendimden kurtulmalı, kendimi bulmalıyım. Bir ayna gerek bana. Bir ruh aynası gerek…

Geçmişimi iyi bilmemenin, kendi kültürümden, kendi medeniyetimden sürgün edilmenin, kendi kitabımdan ayrı kalmanın, ayrı bırakılmanın, büyük yol göstericilerimi tanımamanın mahkumuyum ben! Ah ne korkunç bilgisizlik duvarları, ne karanlık cehalet duvarları…

Bir sızıntı var. Duvarlardan bir ışık sızıntısıdır gözlerime vuran, bir nur sızıntısıdır kalbime giren. Aynalar konuyor dört bir yanıma.

Dünyam genişliyor değişiyor. Sonsuzluk solukları doluyor odama. Ruhum diriliyor. inancı teneffüs ediyorum. Amentümü giyiniyorum, ruhuma. Ah, kanat sesleri duyuyorum.
Ben artık sonsuzluğa doğdum.

Ben Rahman’ın mahkumuyum şimdi. Küçük hücrenin bütün duvarları yıkılıyor. Ruhuma Hakk’ın aynalarını takıyorum. Ben hürüm Rahman’ın mahkumuyum. Kâinat benim çünkü Kitab benim.